بالاخره بعد از کلی پا کوبیدن و پوتین واکس زدن و دور میله پرچم دویدن، آخر سر کارت پایان خدمت خود را گرفتید و قصد دارید به پلیس +۱۰ بروید تا برای دریافت پاسپورت یا گذرنامه اقدام کنید. چند تا عکس پاسپورتی گرفتید و از همه جای خودتان هم کپی گرفته‌اید و صبح ساعت 6 بعد از این‌که قرآن بالای سرتان گرفتند و آب پشت سرتان ریختند از خانه خارج می‌شوید تا اولین نفری باشید که دست و روی نشسته‌ی سرهنگ دفتر صدور گذرنامه را زیارت می‌کنید. در مسیرتان با راننده‌ی تاکسی سر صحبت را باز می‌کنید و او هم از داستان جد و آبائش که از دهاتهای مورچه خورت با خر به مکه می‌رفتند تا خودش که همین چند ماه پیش برای دیدن جام جهانی به برزیل سفر کرده بود را برای‌تان تعریف می‌کند و آخرش نتیجه می‌گیرد که خارج رفتن در زمان حال چندان جالب نیست چون برای رفتن به هر کشوری باید بروی از سفارت‌شان ویزا بگیری و برای ویزا دادن هم انقدر آدم را می‌برند و می‌آورند که کف پای آدم تاول می‌زند. اما از شانس خرکی‌تان همان موقع راننده تاکسی می‌زند بغل و ما را سوار می‌کند و ما هم مانند همای سعادت پا برهنه می‌پریم وسط بحث و به شما می‌گوییم به چه کشورهایی بروید که هیچ جای‌تان تاول نزند.
اگر اختیار دنیا در دست شادروان جان لنون بود که احتمالاً بر اساس آهنگ ” تصور کن(imagine)” اکنون شما ساکن هر جایی بودید می‌توانستید به هر جایی که دلتان خواست بروید و اصلاً چیزی به نام مقصد خارجی وجود نداشت. اما در دنیای ظالمانه‌ی واقعی (که انگار کسی دوست ندارد تغییرش بدهد) روی کره‌ی زمین را خط کشیده‌اند و مرز تعیین کرده‌اند و هر روز سر این مرزها با هم دعوا دارند. در زمان حال یعنی نزدیکای کریسمس 2014، ما 219 مقصد خارجی داریم که آدم نمی‌تواند همین‌طوری سرش را بندازد پایین و واردشان شود.
بعضی از این مقصد‌ها کشورهای مستقل نیستند و در اصل تحت کنترل کشورهای دیگر قرار دارند. به عبارت دیگر برای رفتن به این کشورها باید از قوانین کشورهایی که آن‌ها را کنترل می‌کنند تبعیت کنید. مثلاً برای ورود به جزایر فالکند که تحت کنترل بریتانیا است باید به سفارت‌خانه‌های بریتانیا مراجعه کنید. البته این مرزبندی‌ها در بیشتر دنیا خیلی سفت و سخت گرفته می‌شود اما در جاهای کمی حساسیت‌ها بالا نیست. کشورها بر اساس روابطی که با یکدیگر دارند نحوه‌ی ورود اتباع یکدیگر را به داخل مرزهای هم مشخص می‌کنند.
جایی داریم مثل لب مرز کره شمالی و کره جنوبی که اصلاً رحم و مروت سرشان نمی‌شود. مخصوصاً شمالی‌هایش. هیچ بعید نیست تعدادی را با مگس کش سر مرز مستقر کرده باشند که حتی به مگس‌های کره جنوبی هم اجازه ویز ویز کردن در خاک‌شان را ندهند. جدا از شوخی، تصاویری هست که نشان می‌دهد
کره شمالی یک شهر ارواح در سر مرز ساخته تا کره جنوبی‌ها را بترساند.
اما از آن طرف در داخل اتحادیه اروپا که همه با هم رفیقند مرز بین بلژیک و هلند فاصله‌ی بین دو تا کاشی است. شهروندان دارای گذرنامه‌ی بلژیکی بدون این‌که یک پاپاسی خرج کنند می‌توانند وارد هلند شوند و برای ماه‌پیشانی‌شان یک بغل لاله‌ی هلندی بخرند و بعد بدون این‌که کسی به آن‌ها اخم و تَخم کند باک ماشین را در پمپ بنزین هلند پُر کنند و به خانه برگردند.
اما متأسفانه هر چقدر که کشور ما کشور خوبی است و آدم‌های خیلی دوست داشتنی و نازنینی دارد، نمی‌دانیم چرا کشورهای دنیا دائم از ما ویزا می‌خواهند. لابد این‌ها قدر ما را نمی‌دانند که این کارها را می‌کنند! یا شاید پولی که ما بدست می‌آوریم انقدر حلال است که این‌ها برای بهتر شدن رزق و روزی‌شان دنبال پول ما هستند. خلاصه هر چه که هست هم اکنون و در این اوضاع سخت 10 کشور هستند که ما را به خاطر خودمان دوست دارند و ازمان ویزا میزا نمی‌خواهند. این کشورها عبارتند از:
ایجاد پیکیج تورهای انفرادی و گروهی درخواستی شما به هر یک از این کشورها هنر و تخصص ماست ...
فقط کافیست با ما تماس بگیرید
۱- دومنیکا :
اول این‌که آن را با جمهوری دومنیکن اشتباه نگیرید. دوم این‌که این کشور در دریای کارائیب واقع شده است و به جزیره‌ی بکر کارائیب معروف است. دومین چشمه‌ی آبگرم بزرگ دنیا در این کشور قرار دارد. در این کشور کوچک کوهستانی، جنگل‌های انبوهی وجود دارد که در آن گیاهان کمیابی می‌رویند و حیوانات و پرندگان عجیبی زندگی می‌کنند.
۳۶۵ رودخانه در این کشور وجود دارد. در این کشور نیز مثل انگلستان، فرمان ماشین‌ها سمت راست آنهاست و ماشین‌ها از سمت چپ خیابان عبور و مرور می‌کنند. شعار این کشور “زمین، پس از خدا قرار دارد” است.
۲-اکوادور :
کشوری واقع در شمال، آمریکای لاتین که از شمال با کلمبیا هم مرز است و از جنوب و شرق با پرو. در غرب نیز به سواحل اقیانوس آرام منتهی می‌شود. جزایر گالاپاگوس در اقیانوس آرام هم متعلق به این کشور است.
در این کشور شما می‌توانید از کوهستان‌های زیبا، قله‌های آتشفشانی، سواحل استوایی و جزایر زیبای آن دیدن نمایید. ماشین‌ها در این کشور از سمت راست جاده به سمت‌تان می‌آیند. واحد پول این کشور دلار آمریکاست. شعار این کشور ” خدا، وطن و آزادی است”.
۳-هائیتی :
کشوری بسیار زیبا در حوزه‌ی دریای کارائیب که به مروارید آنتیلس معروف است. هائیتی کوهستانی‌ترین کشور منطقه‌ی کارائیب است و ارتفاع بلندترین قله‌ی آن 2680 متر است. هائیتی اولین کشوری بود که در منطقه‌ی کارائیب و آمریکای لاتین توانست استقلال خود را در سال 1804 بدست بیاورد و برای دستیابی به این موفقیت هر سه ابرقدرت اروپایی آن زمان یعنی بریتانیا، فرانسه و اسپانیا را شکست داد. کاری که اسپارتاکوس در روم می‌خواست انجام دهد و نهایتاً شکست خورد را بردگان در این کشور انجام دادند.
در اصل این کشور تنها کشوری در دنیاست که بر اثر شورش بردگان تأسیس شده است. اولین رئیس جمهور این کشور و صاحب منصبان اولیه آن همگی بردگان سابق بودند. داشت یادمان می‌رفت که بگوییم… موقعی که می‌خواهید از خیابان‌های این کشور عبور کنید ابتدا به سمت چپ نگاه کنید بعد عرض خیابان را طی کنید. شعار این کشور “آزادی، برابری و برادری است”.
۴-کنیا:
کنیا را به عنوان منشاء پیدایش انسان در جهان میشناسند زیرا بقایای اولین انسان‌های یافت شده مربوط به دوران پارینه سنگی (از 2 و نیم میلیون سال پیش تا 200هزار سال پیش) در کنیا کشف شده است. اگر از یک الف بچه هم بپرسید، می‌داند که دریاچه‌ی ویکتوریا، دومین دریاچه‌ی بزرگ دنیا، در این کشور قرار دارد.
در کنیا می‌توانید به پارک‌های حفاظت شده سر بزنید و حیات وحش آفریقا را از فاصله‌ی 5 متری ببینید. آهنگ‌های زیبای آفریقایی را از نزدیک گوش کنید. خط استوا هم از وسط این کشور می‌گذرد و اقیانوس هند در جنوب شرق آن قرار دارد و از سواحل زیبایی برخوردار است. توصیه می‌کنیم مناطق شمالی این کشور را بی خیال شوید چون آب و هوای بسیار گرم و خشکی دارد.
در این کشور ماشین‌ها به سبک انگلیسی در خیابان‌ها حرکت می‌کنند و شعار ملی آن‌ها ” بیایید همه با هم بِکِشیم” است. حالا من نه می‌دانم و نه وقتش را دارم که بگردم ببینم این‌ها می‌خواهند چه چیزی را دسته جمعی بکشند!
۵-میکرونزی :
سلسله جزایری با حال و هوای جزایر استوایی که در شمال استرالیا و حوالی هاوایی واقع شده‌اند. انگار یک تسبیح وسط اقیانوس آرام پاره شده باشد و دانه‌هایش افتاده باشند روی آب و کشور میکرونزی را تشکیل داده باشند.
اگر به سرتان زده با محیط داستان جزیره‌ی گنج و لانگ جان سیلور و غیره آشنا شوید پاسپورت ایرانی خودتان را بردارید و عازم آب‌های اقیانوس آرام شوید. این‌جا انقدر جزیره وجود دارد که هیچ وقت نتوانسته‌اند یک جا جمع شوند و یک شعار برای خودشان درست کنند، حالا این‌که از کجای جاده رانندگی کنیم بماند!
۶-نیکاراگوئه :
بزرگترین کشور آمریکای مرکزی که در همسایگی هندوراس و کاستاریکاست واقع شده است نیکاراگوئه نام دارد. در کل حوزه‌ی کارائیب رامی‌توان یکی از زیباترین نقاط دیدنی دنیا دانست. این کشور از بابت دسترسی به آب‌های آزاد هیچ غمی ندارد زیرا اقیانوس آرام در غرب آن و دریای کارائیب در شرق آن قرار دارد.
خاک این منطقه به خاطر منطقه‌ی آتشفشانی آن‌جا بسیار حاصلخیز است و تا چشم کار می‌کند دار و درخت دیده می‌شود. 40- 50 سال پیش این کشور درگیر انقلاب و مبارزه با دیکتاتوری بود اما اکنون برای خودش یک رئیس جمهور کاکل زری دارد. جالب است که این کشور ساکنینی از منطقه‌ی خاور میانه هم دارد که در کنار بومی‌ها، اروپاییها و آفریقایی‌ها جمعیت آن‌جا را تشکیل می‌دهند. اگر در این کشور مثل ایران خودمان رانندگی کنید کسی گواهینامه‌تان را پانچ نخواهد کرد.
شعار نیکاراگوئه‌ای‌ها خیلی هم مبتکرانه نیست. در اصل همان چیزی است که روی اسکناس‌های دلار امریکا نوشته شده است : “ما به خدا ایمان داریم”.
۷-سریلانکا :
این کشور در قدیم اسامی زیادی داشته است. ایرانی‌ها در قدیم به آن میگفتند سرندیپ (کلمه‌ای که بعداً ریشه‌ی لغت سرندی‌پیتی شد. سرندی‌پیتی به معنای یک سورپرایز جالب است) در کتاب هشت بهشت امیر خسرو از این کشور به‌عنوان سرندیپ یاد شده است. اما به این دلیل اسم سریلانکا روی این دیار ماند که پرتغالی‌ها دفعه‌ی اول که آن‌جا را دیده بودند به آن جا میگفتند سیلانو.
در هر حال، سریلانکا کشوری است بسیار قدیمی که عمر تشکیل تمدن در آن را بین 125 تا 500 هزار سال تخمین می‌زنند. سریلانکا که زمانی به جز صادرات چای در صادرات کالاهای دیگر هم دستی بر آتش داشت، اکنون در رقابت کم آورده و بیشتر تمرکزش را بر روی صنعت توریسم گذاشته است. این کشور از لحاظ فرهنگ و آب و هوا کُپ جنوب هندوستان است و دیدن جنگل‌های انبوه استوایی و قدم زدن در شن‌های نرم سواحل گرمسیری‌اش می‌تواند عمر دوباره‌ای به شما ببخشد.
مدرن‌ترین شهر سریلانکا، کلمبو است که پایتخت اقتصادی این کشور نیز به شمار می‌رود. برای تفریح در نقاط ساحلی، کلمبو را به مقصد سواحل توریستی گاله ترک کنید.
۸-تونس:
یکی از زیباترین کشورهای شمال آفریقاست که اکثریت جمعیت آن را مسلمانان تشکیل می‌دهند و برای ایرانی‌هایی که می‌خواهند دم به ثانیه غافلگیر مسائل فرهنگی نشوند، مقصد ایده‌الی به شمار می‌رود. بخش‌های مرکزی این کشور بیابانی و کویری است و جای مناسبی برای گشت و گذار محسوب نمی‌شود.
در عوض بخش شمالی و ساحلی آن بسیار خوش آب و هوا بوده و پوشیده از جنگل است. در ماشینهای تونسی، درِ راننده از سمت چپ و در شاگرد از سمت راست باز می‌شود. شعار تونسی‌ها “آزادی، شرافت، عدالت، نظم” است.
۹-ترکیه :
تا پیش از ظهور پدیده‌ای به نام رجب طیب اردوغان، این کشور در بیشتر موارد همسو با اتحادیه اروپا محسوب می‌شد اما هم اکنون در حال چشمک زدن به امپراتوری عثمانی است. با این حال این کشور مقصد توریستی خیلی مناسبی است. مدت‌هاست که ایران و ترکیه قرارداد لغو روادید را با یکدیگر امضا کرده‌اند و هم‌مرز بودن با ترکیه، این کشور را به یکی از اصلی‌ترین مقاصد گردشگران ایرانی تبدیل کرده است. ترکیه از جنوب به دریای مدیترانه و از شمال به دریای سیاه راه دارد.
فرهنگ مردم این کشور تا حد زیادی شبیه به مردم خودمان است و با وجود مناطق تفریحی نظیر آنتالیا و بودروم کسی در ترکیه حوصله‌اش سر نمی‌رود. علاوه بر این ترکیه در صنعت پوشاک حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و در کنار کیفیت بالا قیمت‌های محصولاتش هم مناسب است. با سفر به ترکیه می‌توانید علاوه بر تفریح، خرید‌های خوبی هم انجام دهید. در ترکیه هر کس از سمت چپ جاده رانندگی کند، پلیس ماشینش را می‌خواباند و از خودش هم تست مستی می‌گیرند. شعار این کشور “حق حاکمیت، بدون قید و شرط به مردم کشور تعلق دارد”.
۱۰-ونزوئلا:
شاید این اواخر درباره‌ی ونزوئلا و ایران در مجامع بین المللی زیاد شنیده باشید. خوشبختانه انقدر با این کشور دوست هستیم که رئیس جمهور سابق‌مان مادر رئیس جمهور سابق ونزوئلا را در روز روشن می‌بوسد. ونزوئلا در شمالی‌ترین بخش آمریکای جنوبی قرار گرفته است. پایتخت آن کاراکاس است و گردشگران ایرانی امکان بازدید از دیدنی‌های بسیار زیادی نظیر بزرگترین آبشار دنیا، آبشار آنجل، و پارک ملی کانایما را دارند. ونزوئلایی‌ها مناظر طبیعی‌ای دارند که بازدید از آن پیر زال را جوان می‌کند.
رانندگی از سمت راست خیابان در ونزوئلا کار ایران‌خودرو را برای صادرات لَگَن‌هایش راحت کرده است. این‌طور که پیداست مردم این کشور شعار خاصی ندارند، یا اشاید هم اصلاً اهل شعار دادن نیستند. البته علاوه بر این ۱۰ کشور، ۲۹ کشور دیگر هم هستند که ما را بدون دردسر راه می‌دهند. فقط باید لب مرز پاسپورت‌تان را بهشان بدهید تا ویزا را همان‌جا برای‌تان صادر کنند و کمی هم پول ازتان بگیرند. این کشورها عبارتند از: ارمنستان، جمهوری نخجوان، بولیوی، بروندی، کیپ ورد، کوموروس، جیبوتی، گینه‌ی بیسائو، گویانا، لائوس، لبنان، ماکائو، ماداگاسکار، مالدیو، مالزی، مالی، موریتانی، موزامبیک، نپال، پالائو، ساموا، سیشل، سومالی، تاجیکستان، تانزانیا، تیمور شرقی، تووالو و اوگاندا.
اگر بخواهیم واقعیت را خدمت‌تان عرض کنیم باید گفت که این وضع چندان جالب نیست و امیدواریم دولت جدید بتواند مراودات بیشتری با کشورهای دنیا برقرار کند زیرا همانطور که ملاحظه کردید شهروندان ایرانی، تنها می‌توانند بدون دردسر وارد 39 کشور شوند که از این لحاظ حتی به نسبت کشورهایی مثل
کره شمالی با آن کارهای عجیب و غریبش،
آنگولا که از نظر ایرانی‌ها مظهر فقر و گرسنگی است،
جمهوری کیریباتی … توضیحی ندهم بهتر است، همان
میکرونزی که انگار همان میکروب‌نزی است،
وانواتو که اگر آن‌را واتوواتو خوانده باشید هم از نظر من ایرادی ندارد و هنوز در ته جنگل‌های آن آدمخواری رواج دارد،
ماداگاسکار که جمعیت میمون‌هایش از انسان‌ها بیشتر است،
جزایر مارشال که آدم را یاد خانواده‌ی دکتر ارنست می‌اندازد، اوضاع‌مان بدتر است. همین‌مان مانده بود که پاسپورت کشوری به نام
سنت وینسنت و گرنادین‌ها که اگر ترجمه‌اش کنی لابد می‌شود مَش وینسنت و پسران (به جز اصغر) – چیزی شبیه اسم سوهانی‌های اتوبان قُم – نسبت به پاسپورت ما بهتر باشد. اگر حرف ما را قبول ندارید بروید خودتان سرچ کنید تا ببینید پاسپورت کشورهایی که اسم‌شان شبیه آمپول چرک خشک کن است بهتر از مال ماست.
